Wij spreken graag over een vita mixta, een leven waarin het werken en het bidden samenvallen. Vanuit ons gebed staan we klaar voor lezingen, cursussen, gasten ontvangen en daaraan gekoppeld het getijdengebed.
Leven en werken komen samen in een vita mixta. Het ideaal is een leven van gebed, gesteund door arbeid en een leven van arbeid, gesteund door gebed. Mensen kunnen een deel met ons meebidden en meewerken. Dat wordt uitgedrukt in een bepaalde verbondenheid. Zo zijn er participanten die een paar dagen met ons meeleven op basis van een belofte en verantwoordelijkheid.
Er is een Brongemeenschap van mensen die zich laten inspireren door ons leven en regelmatig samenkomen. Er zijn vrijwilligers, zoals de woensdagploeg, die het onderhoud van het landgoed op zich hebben genomen.
Leven
in verbondenheid
Leven en werken komen samen in een vita mixta.
Participatie
Participanten leven in verbondenheid met de norbertijnen, wat inhoudt dat er over en weer veel contacten liggen.
Daartoe is regelmatige aanwezigheid in de gemeenschap, het meevieren, en het verrichten van taken ten behoeve van de gemeenschap en haar inzet in de samenleving essentieel. Vanzelfsprekend nemen de participanten deel aan bezinningsdagen en zijn zij veelal present bij belangrijke gebeurtenissen. Momenteel zijn er in De Essenburgh een drietal participanten: een inwonend emeritus-priester van het bisdom, een verantwoordelijke over het beheer van het landgoed, en een verantwoordelijke voor de contacten tussen de verschillende groepen. Zij proberen het geheel van landgoed en priorij in hun leven in te brengen.
Brongemeenschap
Sinds 2007 vormen wij, als Brongemeenschap, een groter geheel: de norbertijnen, de participanten en een aantal anderen die op ons leven betrokken zijn. Wij proberen te delen in elkaars inspiratie door regelmatige bezinningen en activiteiten. Omdat wij allemaal, binnen en buiten, uit dezelfde bron putten, ligt de naam, Brongemeenschap, voor de hand. Wij leven in verbondenheid, waarbij de wapenspreuk van De Essenburgh, Serva Fidem (bewaar het geloof), en van Mariëngaard, In Una Spe (in één hoop), richtinggevend zullen zijn.
Kapelgemeenschap
Op zondagmorgen komt een grotere groep mensen bij elkaar om het leven te vieren, zowel in vreugdevolle als in moeilijke perioden van het leven. Op zulke momenten is het goed om lief en leed met elkaar te delen, zowel voor als na de viering. De mensen die naar de vieringen komen, vormen op die manier en op die basis een hechte gemeenschap. Gezien de intenties in het boek van de kapel, kunnen we buigen op een sterkte verbondenheid en betrokkenheid op elkaars leven, bidden en werken. Bij verjaardagen, dopen en uitvaarten weten we elkaar te vinden om uitdrukking te geven aan de hoop en het geloof over en weer.
Vrijwilligers
Een aantal mensen kom je door de week, ‘s avonds en ‘s morgens tegen in de priorij en in de communiteit. De mensen die er zijn als er een stroomstoring is, mensen die op ict-gebied ons verder kunnen helpen, mensen die heggen knippen. Zo zijn er heel veel mensen die kleine en grotere klussen oppakken om alles goed te laten verlopen. Zo ontstaat er een band tussen norbertijnen en mensen die zich vrijwillig inzetten voor landgoed, priorij en communiteit. Vaak zijn dat klussen die een bepaalde kennis vereisen. Vooral op technisch gebied is hulp van buiten zeer welkom. Ook gebeuren er klussen op aanvraag. Deze worden dan opgepakt in de landgoedweek en de bosweek.
Woensdagploeg
Met meer mensen samen werken is gezelliger, gebeurt voortvarender, en je hebt elkaar vaak hard nodig bij grotere klussen. Zo ontstond de ‘woensdagploeg’, een groep mensen die elke woensdagmorgen samenkomen om het landgoed te onderhouden en te beheren. Te denken valt dan gras maaien, graskanten knippen en ga zo maar door. Gezien de gemiddelde leeftijd van deze betrokken mensen, is het te hopen dat er mensen zich aangesproken voelen en gaan meedoen. Wellicht goed voor mensen die zelf geen tuin hebben.