We lijken er door de jaren heen aan gewend te zijn geraakt. Berichten als: Palestijn rijdt met zijn auto in op een groep wachtende Israëliërs. 9 doden! Israëlische soldaten vermoorden een lijfwacht als vergelding.

Sinds 7 oktober 2023 heeft het Palestijnse conflict de vorm van een oorlog aangenomen. Hamas valt Israël binnen, Israël slaat – na van de eerste schrik te zijn bekomen – ongenadig hard terug. Inmiddels zijn we anderhalf jaar en tienduizenden slachtoffers verder.

Geweld roept geweld op. Een aanslag van de een wordt met een grotere wraakactie beantwoord. We weten dat het alleen maar tot escalatie van het geweld leidt en tóch kan de mens moeilijk een andere kant op.

In de lezingen van vandaag worden we uitgenodigd de andere kant op te gaan. We hebben de keuze: ofwel de weg ten leven ofwel de weg ten dode. De eerste lezing vandaag geeft een mooi voorbeeld dat het anders kan.

Koning Saul is in ongenade gevallen bij God en de mensen. David wordt zijn opvolger en is zeer gezien bij de mensen. Koning Saul is nijdig en hij is op zoek om David, zijn rivaal, te vermoorden.

David vlucht naar de woestijn. Saul achtervolgt hem met drieduizend soldaten. Ze slaan hun kamp op.

’s Nachts sluipen David en zijn lijfwacht het kamp van Saul binnen tot ín diens tent. Daar ligt Saul te slapen. Zijn lans en waterkruik staan aan zijn hoofdeinde. “Dit is de kans van uw leven”, zegt de lijfwacht tot David. “Je kunt hem met zijn eigen lans aan de grond priemen. Eén stoot en hij is er geweest”.

Maar wat doet David? Hij weigert zijn rivaal te doden, maar neemt de lans en de kruik mee. De waterkruik als teken van zijn overleven in de woestijn en de lans als teken van zijn macht.
David handelt hier niet zoals de meesten in deze wereld zouden doen. Vanuit louter menselijke overwegingen had hij de gelegenheid bij uitstek om Saul te overmeesteren niet voorbij mogen laten gaan. Maar David gelooft in God en hij vertrouwt de toekomstbelofte van God meer dan zijn menselijke kansen.

David die zijn vijand spaart is een voorloper van Jezus die zegt dat je de vijand moet liefhebben. “Bemin uw vijanden, doet wel aan die u haten, zegent hen die u vervloeken en bidt voor hen die u mishandelen. Wees barmhartig zoals uw vader barmhartig is”.

Jezus brengt de liefde tot de vijand uitdrukkelijk in verband met God. Daarmee wil hij zeggen: tot zo een levenshouding kom je niet vanuit menselijke, aardse redenering, maar alleen als wij ons ten volle aanvaard weten door God. Alleen als wij ons aanvaard weten door God, met al ons kwaad, zullen wij ook onze medemens kunnen aanvaarden met al zijn kwaad.

Jezus heeft het niet bij woorden gelaten. Hij heeft het met daden bewezen. Toen boze mensen hem aan het kruis sloegen en hem in een paar uur tijd de dood in joegen, was zijn laatste zucht: “Vader, vergeef het hun”. En aan de goede moordenaar beloofde Hij: “Vandaag nog zult ge met mij zijn in het paradijs”. Hij doorbreekt de oude maatstaf: “Oog om oog, tand om tand”. Keihard.

Hij neemt als maatstaf: de manier van handelen van God zelf.

Wat zou het mooi zijn als wij, mensen, daar ook in zouden slagen!