Een idyllisch tafereeltje in het Amsterdamse Bos. Een grote fontein in een nog grotere aangelegde vijver. Kinderen die spelen in en met het water. Kinderen die lachen en schateren in de zandbak. Vaders en moeders die oplettend kijken naar wat hun kleintjes doen. Rennende kinderen, huilende kinderen, blije en opgewekte kinderen. Mam, kunnen we niet hier blijven slapen op het gras? Maar de parkwachter grijpt in. Over een half uur sluiten we het park. Dan gaan ze in een lange stoet naar de uitgang, naar huis; naar het gewone leven thuis en op straat.

Een ander, zo lijkt het, idyllisch plaatje, met rondom water. We zien lachende kinderen, spelende kinderen. Maar ook een moeder met kind, waarbij het huilen nader staat dan het lachen. In haar rode badmantel kijkt ze verschrikt naar het tafereel. We zien ook gelukkige kinderen met een rubber boot en roeispanen. We zien een moeder bij de ingang van de tent. De tent houdt de mensen, de kinderen bij elkaar. De tent is het middelpunt, maar gaat het daar werkelijk over? Gaat het om wat er buiten gebeurt, of wat er buiten zou kunnen gebeuren. Dromen over de toekomst. Dromen over spelen met dolfijnen. Alle dieren komen terug in de dromen van de kinderen, in scheppingsverhalen van ver weg.

Nog zo’n idyllisch plaatje, op de berg Tabor. Jezus met twee van zijn dierbare vrienden. De berg als plaats waar je God kunt ontmoeten. Dan komen Mozes en Elia in beeld. Vol verwondering kijken ze naar wat er gebeurt. Ze willen het vasthouden, maar dromen kun je niet vasthouden. Mozes en Elia, vertegenwoordigers van wet en profeten. De pijlers waarop het joodse geloof is gebouwd. Mozes en Elia verdwijnen weer naar het gewone leven; het leven in hun groep van apostelen. Want dromen en visioenen kun je niet vasthouden; ze veranderen mee met de dromers.

En zo komen we aan bij het idyllisch plaatje van ons eigen leven. Soms lijkend op een fontein in het Amsterdamse Bos, soms met elementen uit het hongerdoek, of beelden van Jezus en zijn leerlingen. In ons leven kennen we ook die hoogte- en dieptepunten. Wanneer alles net even anders gaat dan je had verwacht, gehoopt, gedroomd. Ook wij staan met de vraag of er een tent gebouwd kan worden, om alles vast te houden, te laten bestaan. Maar ook wij kunnen maar slechts ten delen ervaren wat er allemaal gebeurt, met die kinderen, met die ouders, met de apostelen. Kortom, met iedereen. We krijgen even de mogelijkheid om te ervaren wat geluk betekent, waarvan we kunnen dromen, dromen van de toekomst.

En dan komen we in de harde werkelijkheid van vandaag terecht. Een werkelijkheid van oorlog en geweld, van vluchtelingen en asielzoekers. Met regeringsleiders die alles vast willen houden, of juist niet. De harde werkelijkheid van de weg kwijt zijn, van verstoorde relaties, van eenzamen en dak- en thuislozen. Er bestaat, gelukkig, wellicht ondanks alles, ook een droom van respect en aandacht, van samen breken en delen, van gemeenschap samen met anderen.

En wij kunnen, hoewel heel klein, iets betekenen voor mensen aan de rand van de samenleving. Albert heeft daar over verteld. De collecte van deze zondag is voor hun project.

Zolang wij werken aan onze dromen, zullen we de werkelijkheid kunnen kantelen. Al of niet met een overnachtingstent. Al of niet vanuit ontwikkeling en verandering. Daar waar liefde is, kunnen dromen werkelijkheid worden.